De meeste jochies beginnen in Nederland al op hun zesde bij een amateurvereniging te voetballen. Ralph Kerrebijn (24) beoefende lange tijd andere sporten en sloot op zijn negentiende pas voor het eerst aan bij een voetbalclub. Toch probeert hij nu aan de weg te timmeren in de profwereld.
Het leven van Kerrebijn had ongelooflijk overzichtelijk kunnen zijn. Met een diploma finance and economics aan de universiteit van Toronto had hij nu een goede baan en een lekker salaris kunnen hebben.
In plaats daarvan raakte hij vorig jaar werkloos omdat zijn club op het tweede niveau van Griekenland, PASA Irodotos, failliet ging. Hij kon fluiten naar zijn geld, zijn ploeggenoten plunderden de club leeg en het hele team werd uit het hotel geschopt.
'Tja, negentig procent van de voetbalwereld is best wel kut'
‘Tja, negentig procent van de voetbalwereld is best wel kut’, zegt Kerrebijn nu vanuit Slovenië, waar hij op het tweede niveau uitkomt voor NK Tolmin. Al tweeënhalf jaar voetbalt hij in de onderlaag van wat mensen profvoetbal noemen. Hij leeft verre van het romantische voetballersbestaan, ver weg van de wereld van het grote geld. ‘Ik werk regelmatig met mensen die ik niet kan vertrouwen, er gebeurt van alles achter de schermen en bij twee clubs kreeg ik niet uitbetaald.’ Met gevoel voor understatement: ‘Dat is natuurlijk lang niet altijd leuk.’
Toch zet hij zijn droom om een stabiele profvoetballer te worden voort. ‘Bij mijn studie heb ik regelmatig gehandeld, daar kreeg ik ook een bepaalde adrenaline van. Maar dat is gewoon niet te vergelijken met dat gevoel om op een veld te staan.’ Hij noemt als voorbeeld dat hij een keer moest warmlopen tijdens een wedstrijd in Griekenland. ‘Er zat bijna niks tussen de fans en mij. Ze werden helemaal gek, gooiden vuurwerk, zongen lelijke liederen en spuugden naar onze president.’ Kerrebijn pakte even zijn momentje en keek naar de haat in de ogen van de Griekse fans. ‘Ik vond het juist mooi. Het gevoel dat het écht ergens om draait, snap je?’
Het lijkt erop dat je één of meerdere social media-scripts op VI.nl hebt uitgeschakeld. Daarom worden er geen social posts of liveblogs geladen. Wijzig hier je instellingen.
Late start
Hij leeft een onstuimig bestaan, zoals veel spelers in deze regionen van de voetballerij. Toch geniet hij. Dat komt vooral door de bijzondere weg die hij heeft afgelegd om op dit niveau te komen. Kerrebijn werd geboren in Dordrecht en groeide een groot deel van zijn jeugd op in Nederland. Hij voetbalde regelmatig met vrienden op straat, maar schreef zich nooit in bij een club. ‘Ik speelde altijd hockey op het hoogste niveau in Rotterdam. Misschien vond ik voetbal wel leuker, maar omdat hockey zo goed ging, is het nooit een serieuze optie geweest om te switchen van sport.’
Op zijn vijftiende emigreerde hij vanwege het werk van zijn ouders naar een kleine plaats op een uur rijden van de Canadese hoofdstad Ottawa. ‘Daar is hockey niet echt een ding. Alleen op het ijs natuurlijk, maar daar ben ik zelf wat minder goed in.’ Het leek hem een ideaal moment om te kiezen voor het voetbal, alleen zat er geen geschikte club bij hem in de buurt. Zijn ouders hadden niet de tijd om hem iedere dag te brengen en ook het beperkte openbaar vervoer zorgde ervoor dat hij zijn wens nog even moest uitstellen.
Hij koos daarom voor American football, wat hij ook razendsnel goed onder de knie kreeg. ‘Ik kreeg toen wat voorstellen om naar universiteiten te komen en voor hun collegeteams te spelen’, vertelt hij. Terwijl hij in gesprek was met de universiteiten scheurde hij op het veld een kruisband af. ‘Dat was het einde van die sport. Misschien had dat zo moeten zijn.’
Canadese vedettes
Voor zijn studie belandde hij vervolgens op de universiteit van Toronto. Eenmaal weer fit begon hij daar op zijn negentiende daadwerkelijk op een groot veld te voetballen bij de Oakville Blue Devils. Na een tijdje schoof hij door naar het eerste elftal, uitkomend op het hoogste Canadese niveau onder de MLS. Hij trainde vaak drie avonden per week en speelde een wedstrijd in het weekend. ‘Het is een beetje vergelijkbaar met hoe ze werken bij een Tweede Divisie-club in Nederland.’
Zijn tijd als voetballer op straat zorgde ervoor dat hij redelijk snel kon uitblinken op het semiprofessionele niveau. Stiekem begon hij te fantaseren of hij ondanks zijn extreem late start alsnog het profvoetbal kon bereiken. Hij vergeet nooit meer dat op een dag de Canadese nationale ploeg zich in de buurt aan het voorbereiden was op een interland tegen Amerika. De Canadese selectie had tijdens de training wat extra spelers nodig en toevallig werkte de president van Oakville BD, Steven Caldwell, ook voor de nationale ploeg. Hij schoof drie van zijn spelers naar voren, onder wie Kerrebijn.
'Drie uur later stond ik plotseling op het veld met jongens als Alphonso Davies, Atiba Hutchinson en Jonathan David'
‘Ik zat in de les en kreeg via de mail door dat we om 17.00 uur met de nationale ploeg zouden trainen’, vertelt hij. ‘Daar zeg je natuurlijk geen nee tegen. Het was al rond 14.00 uur, dus ik rende gelijk de les uit. Drie uur later stond ik plotseling op het veld met jongens als Alphonso Davies, Atiba Hutchinson en Jonathan David.’
